Een mysterie opgelost

Vorig voorjaar hebben we een nieuw gasfornuis laten plaatsen. Uiteraard hebben we hier niet de beschikking over aardgas, maar een propaangasfles, buiten het huis opgeslagen, voldoet ook prima. Maar na verloop van tijd verbaasden we ons erover dat de gasflessen niet aan te slepen waren. Om de paar weken een pan soep trekken, een pizza warmen in de oven of een paar pannenkoeken bakken en hup...weer een gasfles leeg! Inmiddels was de derde fles aangesloten en nauwelijks gebruikt en weer: geen gas meer in de fles. Dit vroeg om een grondige inspectie en: ja hoor we roken een gaslucht uit de buitenleiding die de dikke muur in liep. Daar bleek dus een lek te zitten. Loodgieter Sculfort bracht uitkomst: het lek werd zonder kosten gedicht. Dat mocht ook wel want achteraf gezien heeft hij blijkbaar verzuimd bij het aansluiten van het nieuwe fornuis de toevoer van gas op lekken te controleren!

Wapenstilstand

Ons laatste bezoek aan W. was van korte duur; vanwege een familiereünie in Amsterdam bleven we maar drie dagen in Frankrijk. Omdat het onafgebroken regende, hebben we geen werklui gezien. Wel kwam Jean-Marie melden dat hij afgelopen week niet was opgeschoten met de sloop vanwege zijn asbestlongen maar dat hij de komende week alles zou afmaken met zijn pas aangeschafte 'bûle'. We gaan er van uit dat het hier een bulldozer betreft, waarmee hij de rest in één keer kan omhalen en een diep gat kan graven om de restanten puin in te storten. Hoewel hij met zijn zoon 12.000 baksteentjes heeft schoongebikt en verkocht, blijkt voor het overige puin geen plaats meer in de gierput.
Omdat we door het slechte weer veel binnenshuis bleven, hebben de dieren noodgedwongen vrede moeten sluiten. Uiteraard hebben we snel een foto gemaakt toen Plutôt en zwarte Louis gezamenlijk profiteerden van Ca's warme lijf.

Strand en Coepelduynen

Al eerder heb ik hier verteld hoe bevoorrecht we zijn om zowel in Nederland als in Frankrijk te wonen in een prachtige omgeving. Voor frisse lucht hoeven we nooit ver te gaan. Omdat we de laatste vijf jaar zonder hond door het leven gingen, en doordat we het druk, druk, druk hadden, hebben we weinig van het strand en de duinen genoten.
Met Plutôt halen we onze schade flink in. 1e Paasdag maakten we samen een 2-uur durende wandeling via het park, de duinen, het strand, de trap van Rinus, achter langs de Berghstichting en langs het ruimtevaartcentrum Esa/Estec. Intussen lekker de tijd nemend om te graven, nieuwe hondenvrienden te maken, vogels op te jagen en konijnen- en paardenkeutels te eten (Plutôt, niet ondergetekende)!

Trage vorderingen

Na tien dagen afwezigheid (jaja, er moet tussendoor ook nog betaald werk verricht worden) is ook het 'melkhuisje' grotendeels door de slopershamer gevallen. Op de collage is het veranderde uitzicht vanuit de voordeur en de aanblik vanaf de straat duidelijk te zien.
Het gaat allemaal wat traag, maar dat heeft te maken met de recycling van het puin. Alles wordt netjes verdeeld in soorten materiaal: een houtstapel voor eigenaren van allesbranders, ijzer voor de handel, schone steentjes voor de restaurateur, nog bruikbare deuren voor een goeie vriend, goten en regenpijpen voor het herstellen van onze eigen dakgoten rondom de hooischuur en puin om putten te dempen en ons erf op te hogen.
Jean-Marie wil onder geen beding het puin laten afvoeren in camions. Wat die lui durven te rekenen voor het besturen van een vrachtwagen met puin vindt hij belachelijk! Dus wat hij verder voor manieren gaat verzinnen om het erf puinvrij te krijgen is ons een raadsel, maar we zijn er inmiddels aan gewend dat hij te zijner tijd een oplossing voor het probleem zal vinden.